Çapraz Yazışmalar .

ÇAPRAZ YAZIŞMALAR

1906’DA Psişik Araştırma Derneğinin -aralarında Frederic Myers, Edmund Gurney
ve Prof. Henry Sidgwick’in de bulunduğu- önde gelen üyeleri artık yaşamıyorlardı.
Ardından 1910’da Prof. Henry Butcher, iki yıl sonra da Dr. A. W. Verall öldü.
Bu kişilerin hepsi de, birçok psişik araştırmacı için insanların ölümden sonra da hayatta kaldıklarının
en iyi kanıtını oluşturan Çapraz Yazışmalar bulmacasının çözülmesiyle ilgiliydiler.
1906’da, derneğin araştırma memuru olan Alice Johnson, otomatik yazı yazabilen
bir grup kadının yazılarını inceliyordu. Bu kadınlar arasında Bayan Holland
(Rudyard Kipling’in kız kardeşi), Bayan. Willet, Bayan Lyttelton ve Bayan Verall vardı.
Ünlü medyom Bayan. Piper (ABD) da grubun üyesiydi.
Farklı otomatik yazıcıların metinlerinin birbirleriyle ve Bayan Piper’ınkiyle benzerlikler
taşıdığı görüldü. Ondan sonra dernek, otomatik yazıcıların
birbirlerinin yazdıklarından habersiz kalmalarını sağladı. Coğrafya yardımcı oluyordu,
çünkü medyomlar birbirlerinden bir hayli uzak üç ülkedeydiler.
Büyük bir sabır ve klasik bilgi gerektiren araştırma yıllarca sürdü.
Metinler imzalıydı ve Psişik Araştırma
Derneğinin merhum kurucularından ve üyelerinden geliyor gibiydiler.
İletişim kuranlar, birbirlerinin ne yaptığından haberdar olmayan otomatik yazıcıların aldığı
birbirine benzerlik taşıyan metinlerin, bütün olayın ardında tek bir
zihin veya zihinler grubunun olduğunu kanıtladığını söylüyorlardı.
Başka bir ifadeyle bu durum, otomatik yazıcılar arasında çapraz telepati yoluyla
kolayca açıklanamazdı. Üstelik yazdırıcıların kimliğini kanıtlamak
üzere klasik literatürden gizli noktalar verilmeye başlanmıştı, çünkü Myers, Verall ve
Butcher hep birinci sınıf klasik düşünürlerdi.
Metinler, çeşitli biçimlerde birkaç konunun otomatik yazıcılar arasında dağıtılmış
kısımlarını içermekteydi. 16 Nisan 1907’de Bayan Holland Hindistan’da şunları yazdı:
“Maurice, Morris, Mors. Ve bununla ölümün gölgesi üstüne
düştü ve canı organlarından dışarı çıktı.” Bir sonraki gün Bayan Piper, “sanatos” ve
“tanatos” kelimelerini söyledi. Ardından 23 Nisan’da thanatos dedi ve
bu kelimeyi 30 Nisan’da üç kez daha tekrarladı. 29 Nisan’da Bayan Verall ise şunları yazdı:
“Hayat ateşinin önünde her iki elini de ısıttı. Başaramadı ve ben ayrılmaya hazırım.
” Ve devam etti: “Yaklaş, yaklaş.” ve “Eşit ayaklı soluk ölüm, fakirlerin kulübelerine
ve zenginlerin kulelerine vurur.”
Bu üç farklı medyomun aldığı tebliğler aracılığıyla ölüm teması, üç farklı dilden verilmiş oluyordu.
Çapraz yazışmalar arttıkça, çetrefilleşmeye başladı. Bazen araştırmacıların
kafası iyice karışıyordu ve metinlerde adeta alay eder gibi serpiştirilmiş bulmacalar
için ipuçları istemek zorunda kalıyorlardı.
Bir benzetme yapmak gerekirse: Üç ünlü ressamın evlerinden ve stüdyolarından
çıkıp kaybolduklarını düşünün. Yıllar geçer ve kimse onların ölü mü,
diri mi olduklarını bilemez. Derken aniden, farklı ülkelerde yaşayan bir grup insanın posta
kutularına zarflar gelmeye başlar. Her zarfta, bulmacanın farklı bir parçası vardır.
Yıllar geçer ve her birinin içinde bir parça bulmaca olan zarflar
düzensiz aralıklarla gelmeye devam ederler. Ama belirli bir adrese gelen zarflardan çıkan
parçalar bir araya konulduklarında, hiçbir anlam ifade etmiyorlardır.
Nihayet anlaşılır ki, bu bir grup insana gönderilen parçaların tamamı bir araya getirildiğinde,
üç ayrı parçalı bir bulmaca oluşturmaktadırlar. Dahası, her bir parçalı bulmaca
kayıp ressamların resim tekniğini taşımaktadır; sanki bu üç ressam, her nerede iseler dünyaya
hala hayatta olduklarını bildirmeye karar vermişlerdir.
Maalesef çapraz yazışmalar bundan da karmaşıktırlar. Öyle ki, temalardan herhangi
birini belirlemek bile çok zordur. Bazı bulmacalar veya konuların
verilişi birkaç yıl sürmüştür.
Bayan Verall’ın, kocasının ölümden sonra var olduğunu ispat etmek amacıyla, otomatik
yazıyla alınan metinlerin arasına bu bulmacaları kendi şuuraltıyla
yerleştirdiği hakkındaki itiraz, kadının 1916’daki ölümünden sonra çapraz
yazışmaların eskisi gibi sürmesiyle cevaplanmıştır.
Ek olarak, çapraz yazışma vakalarının bazıları iki yönlü bir süreci içermektedir:
Araştırmacıların şifreyi çözme gayretleri; metni gönderenleri, bir çözümün bulunabilmesi için
bulmacayı kolaylaştırmaları gerektiği sonucuna götürmektedir.
Aslında, iletişim kuranların söyledikleri kişiler olduklarını iddia eden
basit hipotezden kaçınmak amacıyla büyük çapta işleyen telepati, durugörü ve
prekognisyon çözümünü önermek bile; çapraz yazışmaların, paranormal
olayların yaygın gücünü ortaya koymadaki
başarısını göstermektedir.